یک روان درمانگر دقیقاً چه کاری انجام می دهد؟

روان درمانگر یا درمانگر یک متخصص آموزش دیده است که به افراد مبتلا به شرایط مختلف سلامت روان مانند استرس، افسردگی، اضطراب، بی خوابی، اعتیاد، اختلال دوقطبی، الگوهای رفتاری منفی، اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی و سایر احساسات ناتوان کننده کمک می کند. روان درمانی همچنین گفتار درمانی نامیده می شود و می تواند با کمک به فرد در درک احساسات سرکوب شده خود، به درمان چالش ها و علائم مرتبط با سلامت روان و شرایط عاطفی کمک کند، از این رو او را برای رویارویی با چالش های جدید هم در حال و هم در آینده مجهز می کند. روان‌درمانگرها قضاوت‌کننده و دلسوز نیستند. آنها به طور خاص آموزش دیده اند تا به دقت نیازهای روانی بیماران خود را بشنوند و تجزیه و تحلیل کنند و بر اساس آن به آنها کمک کنند.

روان درمانی شبیه به مشاوره است و این دو می توانند همپوشانی داشته باشند. روان درمانی عمیق تر است و به علل اساسی مشکلات می پردازد و همچنین به فرد در حل آنها کمک می کند. مجوزهای مختلفی توسط متخصصانی وجود دارد که روان درمانی می کنند، از جمله مددکاران اجتماعی، مشاوران حرفه ای دارای مجوز، روانشناسان، روانپزشکان و پرستاران بهداشت روان. اگرچه هر یک از آنها ممکن است رویکردهای متفاوتی در درمان مشکلات روانی داشته باشند، بسیاری از شرایط سلامت روان ممکن است شامل تیمی از متخصصان مختلف سلامت روان باشد. این امر به ویژه در مورد شرایط جدی تر مانند اعتیاد، اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی و اختلال افسردگی اساسی با تمایل به خودکشی صادق است. در بسیاری از موارد، بر اساس وضعیت سلامت روان، بیماران نیاز به روان درمانی و دارو دارند. بهبود شیوه زندگی سالم، مانند ورزش منظم، استراحت کافی و سایر فعالیت های خاص توصیه شده توسط روان درمانگر نیز نقش مهمی در روند بهبودی و بهزیستی کلی دارد.

به طور کلی، روان درمانگران برای کمک به بیماران خود برای درک شرایط و احساسات خود، کنار آمدن با زندگی روزمره و مدیریت سلامت روان خود به عنوان یک راهنما عمل می کنند تا بتوانند به طور طبیعی عمل کنند. این شامل حفظ روابط و عملکرد مناسب در محل کار یا مدرسه می شود و در نتیجه کیفیت زندگی آنها را بهبود می بخشد. زمان صرف شده برای احساس بهتر بیماران بر اساس تشخیص اولیه، سیستم حمایتی آنها و خود بیماران متفاوت است. برخی از بیماران پس از چند جلسه احساس بهتری دارند، در حالی که برخی ممکن است برای مدیریت سلامت روان خود به جلسات روان درمانی سالها یا مادام العمر نیاز داشته باشند. برای دیدن نتایج مثبت، بیماران در نهایت باید درک کنند که مشکل دارند، نیاز به تغییر را تشخیص دهند و از برنامه درمانی توصیه شده توسط متخصص پیروی کنند. نشان داده شده است که حدود 75 درصد از افرادی که تحت روان درمانی قرار گرفته اند از آن سود می برند.

روان درمانی و دارو درمانی: در بسیاری از موارد بر اساس وضعیت سلامت روان، بیماران به روان درمانی و دارو درمانی نیاز دارند. برای بسیاری از اختلالات سلامت روان، داروها مفیدتر از روان درمانی هستند. در موارد دیگر، بیماران از ترکیب دارو و روان درمانی بیشتر از هر یک به تنهایی سود می برند.

جلسات روان درمانی چگونه برگزار می شود؟

روان درمانی ممکن است برای یک فرد، یک خانواده، یک زوج یا در یک محیط گروهی برای کودکان و بزرگسالان انجام شود. تعداد جلسات مشاوره روانشناسی آویژه، دفعات و مدت جلسات بر اساس شرایط بیمار و پیشرفت آنها توسط روان درمانگر تعیین می شود. جلسات ممکن است یک بار در هفته یا چند بار در هفته باشد. ممکن است برای رسیدگی به مسائل فوری کوتاه مدت (چند جلسه) یا برای رسیدگی به مسائل طولانی مدت و پیچیده بلند مدت (ماه ها تا سال ها) باشد.

انواع روان درمانی چیست؟

انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد. روان‌درمانگر بر اساس شرایط فرد، درمان مناسب یا ترکیبی از درمان‌های مختلف را توصیه می‌کند. روان درمانی ممکن است در ترکیب با دارو و/یا درمان های دیگر مورد استفاده قرار گیرد.

درمان شناختی رفتاری (CBT):

CBT به افراد کمک می‌کند تله‌های فکری (الگوهای تفکر و رفتاری که می‌توانند مضر و/یا بی‌اثر باشند) را شناسایی و تغییر دهند و افکار مفید و رفتارهای عملکردی را جایگزین آن‌ها کنند. این می تواند به فرد کمک کند تا مشکلات فعلی خود را درک کند و چگونه آنها را با یادگیری و تمرین و مهارت های جدید حل کند. CBT ممکن است در اختلالات مختلفی مانند استرس، اضطراب، بی خوابی، افسردگی، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و اختلالات خوردن استفاده شود.

رفتار درمانی دیالکتیکی:

این نوعی از CBT است که به تنظیم احساسات کمک می کند. معمولاً برای درمان افرادی با افکار خودکشی طولانی مدت و افرادی که دارای اختلال شخصیت مرزی، اختلالات خوردن یا PTSD هستند استفاده می شود. به بیماران مهارت های جدیدی برای کمک به مسئولیت پذیری و تغییر الگوهای رفتاری ناسالم یا مخرب آموزش داده می شود. معمولاً شامل درمان فردی و گروهی است.

درمان بین فردی (IPT):

IPT یک درمان کوتاه مدت است. این به بیماران کمک می کند تا مسائل بین فردی اساسی خود مانند غم و اندوه حل نشده، تغییرات در زندگی اجتماعی یا کار و تعارضات روابط را که می توانند دردسرساز باشند، درک کنند. می تواند به افراد کمک کند تا راه های سالمی برای ابراز احساسات، بهبود ارتباطات و حل تعارضات ایجاد کنند.

درمان روان پویایی:

این درمان مبتنی بر این مفهوم است که رفتار و سلامت روان تحت تأثیر تجربیات گذشته دوران کودکی و افکار یا احساسات تکراری نامناسب است که بیمار از آنها آگاه نیست. با پرداختن به این مسائل، بهبود خودآگاهی و تغییر الگوهای قدیمی به بیماران کمک می شود.
روانکاوی: این یک نوع روان درمانی فشرده تر است. جلسات معمولاً در فواصل مکرر نسبت به سایر درمان ها (سه جلسه یا بیشتر در هفته) انجام می شود.

درمان حمایتی:

روان درمانگر با کمک به بهبود عزت نفس، کاهش اضطراب، بهبود مکانیسم های مقابله و بهبود عملکرد اجتماعی و اجتماعی، بیماران را راهنمایی و تشویق می کند تا منابع خود را توسعه دهند. روان درمانی حمایتی به بیماران کمک می کند تا با مسائل اساسی مرتبط با شرایط سلامت روانی خود مقابله کنند که به آنها کمک می کند تا پایان عمر خود به تنهایی سلامت روان خود را مدیریت کنند.

منبع:

آویژه

https://www.medicinenet.com/what_exactly_does_a_psychotherapist_do/article.htm

https://www.psychiatry.org/patients-families/psychotherapy

https://www.webmd.co