مشاوره روانشناسی
معرفی دیدگاه های روانشناسی و شناختی برای داشتن خانواده ای بهتر و ذهنی آراممشاوره روانشناسی
معرفی دیدگاه های روانشناسی و شناختی برای داشتن خانواده ای بهتر و ذهنی آرامبا گریه بی دلیل کودک چه کنیم؟
به سیگنال های کودک خود توجه کنید
تمام دنیا از طریق حواس او به سراغ نوزاد شما می آید و هر نوزادی نیازهای حسی متفاوتی دارد ، به همین دلیل ممکن است یک نوزاد دوست داشته باشد در آغوش گرفته شود و دیگری دوست ندارد. یا یک بچه به دلیل خیس شدن پوشک گریه می کند و دیگری آن را نادیده می گیرد و با خوشحالی به بازی خود ادامه می دهد.
با درگیر کردن تمام حواس خود هنگام ترسیم خواسته های کودک خود ، ترجیحات او را بشناسید. سعی کنید توجه ویژه ای به موارد زیر داشته باشید:
تغییر در خلق و خو. آیا به نظر می رسد تغییرات خلقی کودک شما با تغییرات محیطی ، زمان روز یا در ارتباط با غذا یا چرت زدن همزمان است؟ به عنوان مثال ، اگر نوزاد شما در اواخر صبح بدحال است ، مراقب باشید که آیا سیگنال هایی از دست رفته شما را ارسال می کند - مانند خمیازه کشیدن یا مالش چشم.
واکنش به شرایط و محیط های مختلف. نوزادان اغلب سیگنال هایی را ارسال می کنند که ما در بزرگسالان متوجه آن نمی شویم. اگر افراد زیادی در اطراف شما باشند یا از تغییرات برنامه ناراحت شوند ، ممکن است کودک شما بیش از حد تحریک شود.
تفاوت در گریه نوزاد در ابتدا همه گریه ها یکسان به نظر می رسند ، اما به تدریج خواهید شنید که تفاوت فریاد "گرسنه ام" با گریه "خسته ام" بسیار متفاوت است. به سطح سر و صدا ، شدت و شدت گریه و همچنین زبان بدن و حالات صورت نوزاد توجه کنید. پشت قوسی ، صورت برآمده ، چشم ها محکم بسته شده اند تا نور را خاموش کنند ، مشت ها جمع شده ، مالش چشم ها ، حرکت بیش فعال یا جنون آمیز-همه این علائم در مورد وضعیت عاطفی و جسمی نوزاد شما چیز خاصی را بیان می کند.
یادگیری آنچه برای آرامش و آرامش نوزاد ناراحت یا بی پاسخ نیاز است ممکن است همه مهارت های ادراک و آگاهی شما را بگیرد. اگر به سختی می توانید بفهمید چه چیزی باعث گریه کودک می شود ، تسلیم نشوید - احتمالاً او سعی می کند به شما اطلاع دهد.
وضعیت احساسی خود را ارزیابی کنید
وقتی کودک شما ساعت ها پشت سر هم گریه می کند ، طبیعی است که احساس مسئولیت کنید. با این حال ، اغلب ، سرزنش خود می تواند مانع توانایی شما در آرامش ، حضور و پاسخگویی به کودک شود. رابطه با کودک شما یک مشارکت است ، بنابراین احساسات شما در نحوه واکنش کودک شما تفاوت ایجاد می کند. اگر احساس خستگی ، افسردگی ، عصبانیت ، اضطراب یا جدایی می کنید ، ممکن است نوزاد در آرامش مشکل داشته باشد.
آیا من دلیل این هستم که کودکم گریه اش را متوقف نمی کند؟
آیا حواس پرت شده اید ، غرق شده اید و در نقطه شکست هستید؟ اگر استرس دارید و خسته شده اید ، در برقراری ارتباط آرامش بخش و تغذیه کننده با کودک خود دچار مشکل خواهید شد. بنابراین ، مهم است که پشتیبانی مورد نیاز خود را دریافت کنید.
پشتیبانی اضافی ضروری است اگر:
افسرده.
ابتلا به یک بیماری عمده یا مشکلات مزمن بهداشتی.
در مورد والدین بسیار غرق شده یا می ترسید.
خسته از کم خوابی.
احساس نادیده گرفته شدن ، منزوی شدن یا حمایت نشدن.
قربانی سوء استفاده یا بی توجهی قبلی.
خوشبختانه فرصت های زیادی برای غلبه بر محدودیت هایی که والدین یا فرزندان در رابطه دلبستگی ایجاد می کنند وجود دارد. والدینی که یاد می گیرند چگونه خود را آرام کنند ، درخواست حمایت کنند و با نوزادان خود ارتباط برقرار کنند ، می توانند وسایلی برای ایجاد یک رابطه دلبستگی موفق - اساساً با مثال خود آموزش دهند - حتی با یک نوزاد ناراحت یا بی پاسخ.
تربیت فرزند دختر
بازی های گفتار درمانی کودکان
چگونه می توانید به کودک نوپا صحبت کردن را بیاموزید؟ آموزش صحبت کردن به کودک
البته محدوده سنی فقط یک راهنما است. و حقیقت این است که برخی از کودکان نوپا مهارت های زبانی را کمی دیرتر از دیگران یاد می گیرند. این بدان معنا نیست که مشکلی وجود دارد.
اگرچه فرزند شما به احتمال زیاد در برخی موارد مهارت های زبانی را فرا خواهد گرفت ، اما کارهای زیادی می توانید در این بین انجام دهید تا گفتار را تشویق کرده و به توسعه مهارت های زبانی وی کمک کنید.
با هم بخوانید
خواندن برای کودک - تا حد امکان هر روز - یکی از بهترین کارهایی است که می توانید برای تشویق رشد زبان انجام دهید. یک مطالعه در سال 2016 نشان داد که کودکان از طریق خواندن کتابهای تصویری برای آنها نسبت به شنیدن گفتار بزرگسالان در معرض واژگان گسترده تری قرار می گیرند.
در حقیقت ، بر اساس یک مطالعه در سال 2019 ، خواندن فقط یک کتاب در روز می تواند باعث شود کودکان در معرض 1.4 میلیون کلمه بیشتر از کودکانی باشند که در مهد کودک خوانده نمی شوند!
از زبان اشاره استفاده کنید
برای آموزش چند نشانه اساسی به کودک نوپا ، لازم نیست که به زبان اشاره مسلط باشید.
بسیاری از والدین به نوزادان و کودکان نوپا خود یاد داده اند که چگونه کلماتی مانند "بیشتر" ، "شیر" و "همه چیز تمام است" را امضا کنند. کودکان خردسال اغلب راحت تر از بزرگسالان زبان دوم را درک می کنند. این ممکن است به آنها این امکان را بدهد که در سنین بسیار کمتری ارتباط برقرار کرده و ابراز وجود کنند.
شما کلمه "بیشتر" را امضا می کنید ، در حالی که کلمه را همزمان می گویید. این کار را به طور مکرر انجام دهید تا فرزند شما علامت را بیاموزد و کلمه را با آن مرتبط کند.
به کودک نوپا این توانایی را بدهید که خود را از طریق زبان اشاره بیان کند ، ممکن است به آنها کمک کند در ارتباطات خود اطمینان بیشتری داشته باشند. کمک به آنها در برقراری ارتباط با ناامیدی کمتر ممکن است به ایجاد محیطی بهتر برای یادگیری بیشتر زبان کمک کند.
در صورت امکان از زبان استفاده کنید
این که کودک شما نمی تواند صحبت کند به این معنا نیست که شما باید تمام روز در سکوت بنشینید. هرچه بیشتر صحبت کنید و ابراز وجود کنید ، یادگیری زبان برای کودک نوپا آسان تر در سنین پایین تر است. پس با حرف زدن می توانید آموزش صحبت کردن به کودک را پیش ببرید.
اگر پوشک کودک نوپای خود را عوض می کنید ، بگویید یا توضیح دهید که چه کار می کنید. آنها را از روز خود مطلع کنید ، یا در مورد هر چیز دیگری که به ذهنتان می رسد صحبت کنید. در صورت امکان از کلمات ساده و جملات کوتاه استفاده کنید.
همچنین می توانید با خواندن برای کودک نوپا هنگام گذراندن روز خود صحبت را تشویق کنید. می توانید دستور غذا را هنگام آشپزی با هم بخوانید. یا اگر از پیاده روی در محله خود لذت می برید ، علائم خیابان را هنگام نزدیک شدن به آنها بخوانید.
حتی می توانید برای فرزند خود آواز بخوانید - شاید لالایی مورد علاقه او. اگر آنها یکی ندارند ، آهنگ مورد علاقه خود را بخوانید.
از صحبت کردن با کودک خودداری کنید
در حالی که وقتی بچه ها از کلمات اشتباه استفاده می کنند یا از صحبت های کودکانه استفاده می کنند ، جذاب است ، آن را به آنها بسپارید. احساس نکنید که باید آنها را اصلاح کنید ، فقط با استفاده مناسب پاسخ دهید. به عنوان مثال ، اگر کوچولوی شما از شما می خواهد پیراهن خود را "ببندید" ، می توانید به سادگی بگویید "بله ، پیراهن شما را می بندم".
اهمیت نقش پدران در فرزندپروری
ایالت تنسی از پدران ، پدربزرگ ها ، پدران خوانده و فرزندخوانده و سایر الگوهای مرد برای نقش پدر در زندگی کودکان تشکر می کند.
به گفته وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده ، پدرانی که به طور فعال در زندگی فرزندان خود مشارکت دارند ، به سلامت عاطفی ، سلامت عمومی ، رشد اجتماعی و احترام به خود کمک می کنند. پدرسازی اختصاصی و مسئولیت پذیر در دوران نوزادی و کودکی نیز به امنیت عاطفی و همچنین بهبود مهارت های ریاضی و کلامی کمک می کند.
قبل از تولد
پدران می توانند در دوران بارداری با مراجعه به مراکز مراقبت های بهداشتی و کمک به شرکای باردار خود، درگیر شوند. تحقیقات نشان داده است که مادران در سه ماهه اول بارداری در صورت مشارکت پدر 1.5 برابر بیشتر از مراقبت های دوران بارداری برخوردار می شوند و خطر زایمان زودرس و مرگ و میر نوزادان کاهش می یابد.
با افزایش هر دو تولد از زوجین و پدران مجرد که جدا از مادر زندگی می کنند ، توجه به این نکته ضروری است که سایر اشکال مشارکت مثبت پدر-مانند داشتن رابطه حمایتی با مادر-می تواند منجر به بچه هایی شود که اعتماد به نفس دارند و عملکرد بهتری دارند. در مدرسه.
دوران نوزادی
نوزادان می توانند مانند پدران خود با مادران رابطه داشته باشند و با آنها ارتباط برقرار کنند. نقش پدر در تربیت کودکان و همچنین در حمایت از شیردهی مادر داشته باشند و بسیاری از بیمارستان ها برنامه ها و منابع را برای پدران آینده ارائه می دهند.
پدرانی که به گریه نوزادان خود پاسخ می دهند ، او را زیاد در آغوش می گیرند و در آغوش می گیرند و در مراقبت های اولیه خود (مانند تغذیه ، تعویض پوشک) مشارکت می کنند ، بر اعتماد به نفس و رفتار فرزندان خود تأثیر مثبت دارند. مطالعات نشان می دهد که وقتی پدران بیشتر در دوران نوزادی مشغول هستند ، احتمال اینکه فرزندانشان در 9 سالگی علائم مشکلات روانی را نشان دهند کمتر است.
پدران و الگوهای مرد بیشتر از مادران شریک بازی کودک هستند. بازی پدران بیشتر از بازی مادران با نوزادان فعال و پرانرژی است. این ممکن است به کودکان در کاوش و استقلال کمک کند.
اوایل کودکی
کودکان خردسال با پدرانی که وقتی رفتار خوبی انجام می دهند یا کاری را انجام می دهند ، آنها را تحسین می کنند ، اغلب آنها را در آغوش می گیرند و می بوسند و در مواقع ناراحتی یا ترس آنها را تسلی می دهند ، در مقایسه با کودکانی که دارای پدران بدون مشارکت هستند ، بیشتر در مدرسه موفق خواهند بود.
مطالعات نشان می دهد که پدران محبت آمیز و تشویق کننده که هنگام رفتار بد فرزندان خود با آرامش پاسخ می دهند یا ناراحت می شوند ، پسرانی را پرورش می دهند که رفتارهای پرخاشگری کمتری دارند و دخترانی که با دوستان خود رفتار منفی تری ندارند. مطالعات همچنین نشان می دهد که وقتی پدران در سنین پایین با دختران خود درگیر می شوند ، در معرض خطر کمتری برای بلوغ زودرس ، تجربیات اولیه جنسی و بارداری نوجوانان قرار دارند.
نقش پدر د رتربیت کودکان نیز منجر به رشد مثبت کودک از جمله رشد پیشرفته زبان می شود. در حالی که مادران تمایل دارند از کلماتی استفاده کنند که بچه ها قبلاً می دانند ، پدران بیشتر کلمات جدیدی را معرفی می کنند.
بلوغ
نوجوانانی که از پدران خود یا الگوهای مردانه تقدیر می کنند ، بدون توجه به وضعیت اقتصادی ، بیشتر در مدرسه درس می خوانند و حضور خوبی دارند. بسیاری از مطالعات ملی اخیر نشان می دهد که مشارکت پدر در نوجوانی خطر مشکلات روانی یا رفتارهای پرخطر را کاهش می دهد. آنها همچنین نشان می دهند که پدران درگیر پسرانی با مشکلات رفتاری کمتر و دختران با مشکلات روانی کمتر تربیت می کنند.
نکاتی برای مشارکت پدر
در جلسات پزشک شرکت کنید. این کار با نشان دادن اینکه پدر در آنجاست و در مکانها و تجربیات مختلف از او حمایت می کند ، به فرزند شما آرامش می بخشد. اگر برنامه کاری شما به شما اجازه نمی دهد که هر وقت ملاقات بگذارید ، باز هم مهم است که با سوالاتی که ممکن است در مورد رفتار و رشد فرزند خود داشته باشید ، با پزشک کودک خود تماس بگیرید.
کمک بخواهید. اگر این اولین فرزند شما است ، وقت بگذارید و با پدران دیگر یاد بگیرید. از پزشک خود منابع بخواهید. در مورد تعویض پوشک ، نحوه بستن راحت نوزاد در یک پتو و سایر مهارتهای مهم که پدران به آنها احتیاج دارند ، شرکت کنید.
جدا خوابیدن کودک
پل می گوید: "عوامل متعدد دیگری در سلامت کودک و والدین وجود دارد که پیامدهای این تصمیم است." او گفت که والدین کاملاً غیرعملی است که شروع به فرستادن کودکان به اتاق خود و تنها خوابیدن کودک در 1 سالگی کنند ، هنگامی که اضطراب جدایی به اوج خود می رسد. "این بدترین زمان برای ایجاد تغییر از منظر توسعه است."
به گفته جودی میندل ، مدیر مرکز خواب در بیمارستان کودکان فیلادلفیا ، متخصصان خواب نوزادان به طور کلی با او موافق هستند. میندل وب سایت شورای خواب کودکان را تأسیس کرد ، یک منبع رایگان از اطلاعات مبتنی بر شواهد در مورد خواب کودکان.
میندل می گوید: "ما می خواهیم نوزادان و والدین خواب خوبی داشته باشند زیرا می دانیم که این امر بر ایمنی نوزاد ، رشد نوزاد و رفاه خانواده تأثیر می گذارد." "این تعادل تلاش برای اطمینان از ایمنی نوزادان ، خواب کافی همه و رشد مناسب همه است."
میندل می گوید تحقیقات گذشته نشان داده است که نوزادان بهتر می خوابند ، زودتر می خوابند و در زمانی که در اتاق خود می خوابند ، مدت زمان بیشتری می خوابند. در این مطالعه جدید نیز ، تنها خوابیدن نوزاد در 4 ماهگی دو برابر بیشتر از سایر نوزادان از خواب منظم برخوردار بوده و تا ساعت 8 شب در رختخواب هستند. او می گوید که خانواده ها باید بدون تصمیم گیری تصمیم بگیرند که آیا نوزادانشان در اتاق والدین می خوابند یا اتاق خودشان.
او می گوید: "من فکر می کنم متأسفانه والدین را می ترساند ، و ما نمی خواهیم والدین بترسند و از انجام کاری که برای خانواده آنها بهترین کار را می کند اجتناب کنند." "شما نمی خواهید والدین از فرزند خود ناراضی باشند زیرا آنها استراحت نمی کنند."
تنش بین آنچه توصیه می کند و آنچه والدین احساس می کنند برای خانواده خود کار می کند ، موضوع جدیدی نیست. کارشناسان به والدین توصیه کردند که نوزادان را برای ده ها سال روی شکم بخوابانند تا اینکه مطالعات متعدد نشان داد که خطر SIDS دو برابر می شود. از سال 1994 ، هنگامی که پزشکان اطفال توصیه می کردند نوزادان به پشت بخوابند ، نرخ SIDS به نصف کاهش یافته است ، اما برخی در مورد تغییر توصیه ها در آن زمان زیر سوال رفتند. (شواهد این نگرانی را نشان نمی دهد که کودکان مبتلا به رفلاکس ممکن است در خواب خفه شوند.)
اخیراً ، بسیاری از والدین با مشکل پیروی از سایر دستورالعمل ها، مانند توصیه های به روز شده در مورد به اشتراک گذاشتن تخت ، که با این وجود اذعان می کنند که مادران اغلب با نوزاد خود در رختخواب به خواب می روند ، دچار مشکل شده اند و درباره ایمنی نوزادان برای خوابیدن دچار ابهام هستند. به راشل مون ، نویسنده ارشد توصیه و سرپرست اطفال در دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا ، می گوید: توصیه های به روز شده در مورد به اشتراک گذاشتن اتاق در واقع به منظور ارائه آزادی عمل به والدین پس از 6 ماه بود.
مون می گوید: "ما تا آنجا که می توانیم مراقب هستیم." "بله ، مهم است که خانواده ها به اندازه کافی بخوابند. همچنین مهم است که آنها بچه ای داشته باشند که صبح از خواب بیدار می شود."
اما پل می گوید ، در حالی که شواهد زیادی مبنی بر خطرات ناشی از به اشتراک گذاشتن تخت وجود دارد ، شواهد خطر عدم اشتراک در اتاق بعد از 6 ماهگی کودک-زمانی که کمتر از 10 درصد از مرگ های SIDS رخ می دهد-بسیار ضعیف تر است.